الکترولیز آب دریا
- بعلت ماهیت نسبتاً ناپایدار سدیم هیپوکلریت، نگهداری و ذخیره سازی میان مدت این ماده باعث تجزیه شدن و از دست رفتن خواص آن می شود. بنابراین بهتر است این ماده در محل و در زمان مصرف تولید گردد.
- باعث قطع هرگونه وابستگی واحد به تامین مواد گند زدای تولید شده در خارج از واحد و سایر هزینه ها و مخاطرات ناشی از حمل و نقل و نگهداری این محصولات از بین می رود.
علاوه بر این، این محصول تاثیرات جانبی و مخرب سایر گندزداهای موجود مثل هیپوکلریت تجاری (آب ژاول غلیظ) و گاز کلر را کاسته است. به عنوان مثال می توان به رشد رسوبات سخت هنگام استفاده از هیپوکلریت تجاری و خطرات ناشی از انفجار هنگام استفاده از گاز کلر اشاره کرد.
الکتروکلریناسیون در واقع الکترولیز آب دریا (آب شور) در درون الکترولایزر به وسیله اعمال جریان الکتریسیته است. الکترولایزر شامل مجموعهای از الکترودهاست که آب دریا به مابین آنها وارد می شود. در این فرآیند، در قطب منفی (آند) گاز کلر (Cl2) و در قطب مثبت (کاتد) هیدروکسید سدیم (NaOH) و هیدروژن (H2) تولید می شود. سپس هیدروکسید سدیم و گاز کلر با یکدیگر واکنش داده و محلول هیپوکلریت سدیم (NaClO) تشکیل می شود. در این روش به ازای تولید هر کیلوگرم گاز کلر، فقط 5/5 کیلووات انرژی الکتریکی مصرف می شود.
شرح فرآیند
آب دریا با فشار به سیستم الکتروکلریناسیون فرستاده می شود. در این سیستم ابتدا توسط صافی فیلتر میشود تا ذرات جامد موجود آن گرفته شده و آماده ورود به الکترولایزرها شود. از آن جایی که تولید هیپوکلریت سدیم به شدت تابع دبی خوراک ورودی است، یک شیر کنترل بر روی خط ورودی به الکترولایزر نصب شده تا دبی ورودی در جهت تولید بهینه کنترل شود. با عبور آب دریا از الکترولایزر، فرآیند الکترولیز اتفاق افتاده و بصورت محلول سدیم هیپوکلریت و به همراه محصول جانبی آن (هیدروژن) از سلول خارج می شود. این جریان سپس به یک سیکلون یا تانک منتقل شده تا هیدروژن از محلول حذف شود. این هیدروژن به وسیله هوا با استفاده از یک مجموعه از دمنده ها رقیق شده و وارد اتمسفر می شود. در نهایت محلول هیپوکلریت سدیم به میزان لازم و با دبی مشخص به محل مورد نظر تزریق میشود. فرآیند تزریق به صورت ترکیبی از دو روش پیوسته و منقطع با استفاده از پمپ های پیوسته و شوک انجام می گیرد.
